Чацвёрты раз пачала, і нарадзіла сына, і сказала: «Цяпер я буду славіць Госпада», і дзеля таго назвала яго Юда, і перастала нараджаць.
Сыны Ліі: першародны сын Якуба Рубэн, і Сімяон, і Леві, і Юда, і Ісахар, і Забулон.
Тады Юда сказаў сваім братам: «Што нам за карысць, калі заб’ём брата нашага і схаваем кроў яго?
У той час Юда пакінуў братоў сваіх і накіраваўся да чалавека адаламіта на імя Хіра.
Юда даў свайму першароднаму сыну Гэру жонку на імя Тамар.
Тады Юда сказаў Анану: «Увайдзі да жонкі брата свайго і жыві з ёй, каб вырасціць брату свайму нашчадкаў».
З гэтай прычыны Юда сказаў Тамар, нявестцы сваёй: «Будзь удавой у доме бацькі свайго, пакуль не вырасце Шэла, сын мой». Баяўся бо, каб і той не памёр, як браты яго. А яна пайшла і жыла ў доме бацькі свайго.
І калі ўбачыў яе Юда, ён падумаў, што яна блудніца, бо прыкрыла твар свой.
Юда кажа: «Якую даць табе заруку?» Адказала: «Пячатку тваю, і пасак, і кій, які трымаеш у руцэ». І ён даў ёй, і ад сувязі з ім жанчына пачала.
А Юда паслаў казляня праз сябра свайго адаламіта, каб вярнуў заруку, якую ён даў жанчыне. Той жа, калі не знайшоў яе,
І кажа Юда: «Хай сабе мае. Каб толькі з нас не смяяліся. Я паслаў казляня, якое абяцаў, але ты яе не знайшоў».
І вось, па трох месяцах паведамілі Юду: «Твая нявестка Тамар аддалася распусце і зацяжарала з распусты». І сказаў Юда: «Прывядзіце яе, каб была спалена».
Адказаў Юда: «Заявіў нам чалавек той пад прысягаю: “Не ўбачыце аблічча майго, калі не прывядзеце з сабой наймалодшага брата вашага”.
І сказаў Юда бацьку свайму, Ізраэлю: «Пусці хлопца са мною, каб мы выправіліся і каб маглі жыць, каб не памерлі мы, і ты, і малыя нашыя.
І Юда з братамі ўвайшоў да Язэпа — а ён быў яшчэ дома, — і ўсе разам укленчылі перад ім.
Юда адказаў яму: «Што адказаць нам гаспадару нашаму? Што прамовіць? Чым можна апраўдацца? Бог выявіў несправядлівасць паслугачоў тваіх. Што ж, мы ўсе — паслугачы гаспадара майго: і мы, і той, у каго знойдзена чара».
Тады Юда, падышоўшы бліжэй, сказаў даверліва: «Малю, гаспадару мой, хай скажа паслугач твой словы ў вушы твае, ды не гневайся на паслугача твайго, бо ты — як фараон!
Юда, цябе будуць хваліць браты твае, твая рука на карках ворагаў тваіх; будуць пакланяцца табе сыны бацькі твайго.
Юда — малады леў, сын мой, ад здабычы падняўся ты; адпачыць лёг ён, як леў і быццам львіца, і хто пабудзіць яго?
Рубэн, Сімяон, Леві, Юда,
«Калі пяройдзеце Ярдан, стануць на гары Гарызім, каб дабраславіць народ, вось гэтыя: Сімяон, Леві, Юда, Ісахар, Язэп і Бэньямін.
Раздзяліце між сабой зямлю на сем частак: Юда хай застаецца ў сваіх межах на паўднёвым баку, і дом Язэпа — на поўначы.
і Юда, і Бэнэбарах, і Гет-Рэмон,
І Госпад сказаў ім: «Хай выступіць Юда: вось, Я аддаў зямлю гэтую ў рукі яго».
І кажа Юда Сімяону, брату свайму: «Увайдзі са мной у жэрабя маё і будзем разам ваяваць супраць хананеяў, а я ўвайду з табой у тваё жэрабя». І пайшоў з ім Сімяон.
І пайшоў Юда, і аддаў Госпад у рукі іх хананеяў і феразеяў, і ў Бэзэку забілі яны дзесяць тысяч мужчын.
Пасля пайшоў Юда супраць хананеяў, якія жылі ў Геброне, што раней называўся Карыят-Арба, і пабіў Сэсая, і Ахімана, і Талмая.
І пайшоў Юда з братам сваім Сімяонам, і разам напалі яны на хананеяў, якія жылі ў Сэфаце, перамаглі іх і абвясцілі гораду закляцце, і названы быў горад гэты Хормаb.
Юда ўзяў таксама Газу і яе ваколіцы, Аскалон і Акарон з ваколіцамі іх.
Яны паўсталі, і пайшлі ў Бэтэль, і параіліся з Богам, і сказалі: «А хто пойдзе з нас першым у бой супраць сыноў Бэньяміна ў нашым войску?» Госпад ім адказаў: «Юда пойдзе першы».
І Урыя сказаў Давіду: «Каўчэг, і Ізраэль, і Юда жывуць у палатках, і гаспадар мой Ёаб, і паслугачы гаспадара майго прабываюць у полі; а я маю пайсці ў дом свой, каб есці, і піць, і спаць з жонкай сваёю? Дзеля збаўлення твайго і дзеля збаўлення душы тваёй, — гэтага я не зраблю!»
І вярнуўся цар, і прыйшоў аж да Ярдана; і Юда прыйшоў у Галгал, каб сустрэць цара і перавесці яго праз Ярдан.
І Ёаб перадаў цару лік перапісанага народа; і Ізраэль налічыў восемсот тысяч ваяроў, здатных да бою, і Юда — пяцьсот тысяч ваяроў.
Юда і Ізраэль былі шматлікія, як пясок марскі; яны елі і пілі і радаваліся.
І Юда быў пабіты Ізраэлем, і ўцёк кожны ў сваю палатку.
і цар Бабілона ўдарыў іх, і забіў у Рэблі, у зямлі Эмат. І быў Юда выселены са сваёй зямлі.
А сыны Ізраэля: Рубэн, Сімяон, Леві, Юда, Ісахар, Забулон,
бо і Юда быў наймужнейшым між сваіх братоў ды з нашчадкаў яго нарадзіліся кіраўнікі, а першародства перанесена было на Язэпа.
І спаміж сыноў левітаў: Ёзабад, і Сямэй, і Келая, або Келіта, Пэтагія, Юда і Эліязэр.
І Ёэль, сын Зэхры, быў кіраўніком, і Юда, сын Асаны, быў другім над горадам.
Затым левіты: Ешуа, Бэнуй, Кадмігэль, Сэрэбія, Юда і Матанія — ён і браты яго кіравалі спевам гімнаў;
і Юда, і Бэньямін, і Сямэя, і Ярэмія.
ды браты яго: Сямэя, і Азарыэль, Малалай, Галалай, Маай, Натанаэль, і Юда, і Ханані з інструментамі музычнымі Давіда, чалавека Божага; і кніжнік Эздра — перад імі і ў браме Крыніцы.
Мой Галаад і мой Манаса, а Эфраім — цвярдыня галавы маёй. Юда — жазло маё.
мой Галаад і мой Манасэс, і Эфраім — цвярдыня галавы маёй, Юда — скіпетр мой.
Сталася Юда свяцілішчам яго, Ізраэль — сілай яго.
Бо ўпаў Ерузалім і Юда ў заняпад прыйшоў, бо словы іх і задумы іх — супраць Госпада, а таму правакуюць яны вочы велічнасці Яго.
Тады спыніцца зайздрасць Эфраіма ды праціўнікі Юды будуць выгублены. Эфраім не будзе больш зайздросціць Юдзе, а Юда не будзе больш ваяваць супраць Эфраіма.
Дзе багі твае, якіх ты сабе нарабіла? Хай падымуцца яны і вызваляць цябе ў часіну гора твайго; бо якая колькасць гарадоў тваіх, столькі і багоў тваіх сталася, Юда!
І сказаў Я: “Калі ўсё гэта зрабіла Ізраэль адступніца, то вернецца да Мяне”. Але яна не вярнулася. І ўгледзела гэта здрадлівая сястра яе, Юда;
І ўбачыла, што за ўсе ўчынкі распусныя, якіх дапусцілася Ізраэль адступніца, Я прагнаў яе і даў ёй пасведчанне аб разводзе. Але не спалохалася здрадніца Юда, сястра яе; але сама таксама пайшла чужаложыць.
“Але і пасля ўсяго гэтага не навярнулася да Мяне здрадлівая сястра яе, Юда, усім сэрцам сваім, але толькі падманна”», — кажа Госпад.
Тады Госпад сказаў мне: «Ізраэль адступніца аказалася больш справядлівай, чым здрадлівая Юда.
Паводле лічбы гарадоў тваіх, Юда, былі і багі твае, ды па ліку вуліц у Ерузаліме пабудавалі вы ахвярнікі ганебныя, ахвярнікі, каб складаць ахвяры Баалу.
Гарады Нагэба замкнутыя, і няма, хто б адкрыў іх. Увесь Юда адведзены ў няволю, перайшоў цалкам.
У тыя дні будзе збаўлены Юда, а Ізраэль будзе жыць бяспечна, і гэта — імя, якім назавуць яго: “Госпад — справядлівасць наша”.
І абжывуцца ў ёй Юда, і ўсе разам гарады яе, земляробы і тыя, што за статкам ходзяць.
У тыя дні Юда будзе збаўлена і Ерузалім будзе жыць бяспечна. І вось імя, якім назаве яго: “Госпад — справядлівасць наша”.
І сказаў Ярэмія ўсяму народу і ўсім жынчынам: «Слухайце слова Госпада, Юда, што ў зямлі Егіпецкай!
Дзеля таго паслухайце слова Госпада, ты, увесь Юда, які пражываеш у зямлі Егіпецкай. “Вось, Я прысягаю вялікім імем Сваім, — кажа Госпад, — што ва ўсёй зямлі Егіпецкай ніколі не будзе прызывана імя Маё вуснамі любога чалавека з Юды, які б казаў: “Жыве Госпад Бог”.
Бо не аўдавеў Ізраэль, і Юда па сваім Богу, па Госпаду Магуццяў, бо зямля іх перапоўнена злачынствамі на віду Святога Ізраэля.
І цар Бабілона забіў іх, і замардаваў іх у Рэблі, у зямлі Эмат. І быў выселены Юда з зямлі сваёй.
Пайшоў на выгнанне Юда з прычыны прыцяснення і вялікай няволі; жыве ён між народамі, не знаходзіць супакою, усе пераследнікі яго ловяць яго сярод прыцясненняў.
Юда і зямля Ізраэля гандлявалі з табой: давалі табе на абмен першую пшаніцу, смалу, і мёд, і алей, і бальзам.
І каля мяжы Рубэна, ад усходу аж да мора, атрымае Юда адну частку ва ўласнасць.
Калі ты, Ізраэлю, распуснічаеш, хай прынамсі Юда не грашыць! Не хадзіце ў Галгал, не заходзьце ў Бэт-Авэн, ані прысягайце словамі: «Жыве Госпад».
Пыха Ізраэля сведчыць сама за сябе, злачыннасць іх вядзе Эфраім і Ізраэль да падзення, а з імі разам падзе таксама Юда.
І ўбачыў Эфраім сваю кволасць, а Юда — рану сваю. І выйшаў Эфраім у Асірыю, і выправіў пасланцоў да вялікага цара; але ён сам не зможа вас вылечыць і не зможа вызваліць вас ад калецтва.
«Што ўчыню табе, Эфраім? Што зраблю табе, Юда? Любоў ваша, як ранняя хмара і як раса ранняя, нясталая».
Але і табе, Юда, прыгатавана жніво, калі вярну палон Майго народа.
«Ты забыўся Ізраэль пра свайго Творцу і пабудаваў капішчы; а Юда пабудаваў шмат гарадоў умацаваных. Але Я пашлю агонь на гарады яго, і ён паглыне крэпасці яго».
Эфраім — навучаная цялушка, што любіць малацьбу. Я Сам ускладу ярмо на сытую шыю яго, сам Эфраіма запрагу, араць будзе Юда, Якуб жа баранаваць будзе.
«Акружыў мяне Эфраім падманам, і ашуканствам — дом Ізраэля, аднак Юда яшчэ дагэтуль ходзіць з Богам і, верны, — са Святым».
Вось, на гарах ногі вестуна, што супакой абвяшчае. Святкуй, Юда, свае ўрачыстасці і выканай свае абяцанні, бо не пройдзе ўжо больш праз цябе Бэліял: ён дарэшты знішчаны.
Але і Юда будзе ваяваць супраць Ерузаліма, і будуць сабраны багацці ўсіх народаў навокал: золата, і срэбра, і адзенняў надта многа.
Здраджвае Юда, і агіднасць дапушчана ў Ізраэлі і ў Ерузаліме, бо Юда апаганіў святыню Госпада, якую любіў, і ўзяў сабе за жонку дачку чужога бога.
А Юда быў бацькам Пэрэса і Зары ад Тамар, а Пэрэс быў бацькам Эсрома, а Эсром быў бацькам Арама.
Сімон Кананіт і Юда Іскарыёт, які Яго выдаў.
Тады адышоў адзін з дванаццаці, якога звалі Юда Іскарыёт, да першасвятароў
І, адказваючы, Юда, які Яго выдаў, сказаў: «Ці не я гэта, Рабі?» Гаворыць яму: «Ты сказаў».
А калі Ён яшчэ гаварыў, вось, Юда, адзін з дванаццаці, падышоў, а з ім вялікі натоўп з мечамі і палкамі, накіраваны першасвятарамі і старэйшынамі народа.
Тады Юда, які Яго выдаў, бачачы, што Ён асуджаны, праняты жалем, аддаў трыццаць срэбранцаў першасвятарам і старэйшынам,
А Юда Іскарыёт, адзін з дванаццаці, пайшоў да першасвятароў, каб выдаць Яго ім.
І, калі Ісус яшчэ гаварыў, хутка падышоў Юда Іскарыёт, адзін з дванаццаці, а з ім вялікі натоўп з мечамі і палкамі ад першасвятароў і кніжнікаў ды старэйшын.
Калі яшчэ Ён гэта гаварыў, вось, натоўп, і наперадзе яго адзін з дванаццаці, які называўся Юда, і ён наблізіўся да Ісуса, каб пацалаваць Яго.
А Ісус сказаў яму: «Юда, пацалункам Сына Чалавечага выдаеш?»
Кажа тады адзін з вучняў Яго, Юда Сімонаў Іскарыёт, які меўся Яго выдаць:
Некаторыя думалі, што як Юда мае [грашовы] капшук, то Ісус кажа яму: «Купі, чаго нам трэба на свята», або каб што раздаў убогім.
Кажа Яму Юда, не Іскарыёт: «Госпадзе, што гэта сталася, што Ты маеш аб’явіцца нам, а не свету?»
Але і Юда, які Яго выдаў, ведаў гэтае месца, бо Ісус часта там збіраўся са Сваімі вучнямі.
Затым Юда, узяўшы кагорту і паслугачоў ад першасвятароў і фарысеяў, прыйшоў туды з ліхтарамі, светачамі і зброяй.
Адказалі Яму: «Ісуса Назарэя». Кажа ім Ісус: «Гэта Я». А з імі стаяў і Юда, які Яго выдаў.
І, прыйшоўшы, сабраліся яны ў святліцу, дзе і заставаліся, Пётра і Ян, Якуб і Андрэй, Піліп і Тамаш, Баўтрамей і Мацвей, Якуб Алфееў і Сімон Зэлот ды Юда, брат Якубаў.
заняць месца той паслугі і Апостальства, ад якога адступіўся Юда, каб адысці на сваё месца».
Потым у дні перапісу выступіў Юда галілеец, і пацягнуў за сабой даволі людзей; і ён сам згінуў, і ўсе яго прыхільнікі рассеяліся.
А Юда і Сіла, якія і самі былі прарокамі, у частых прамовах пацяшалі братоў і ўмацоўвалі іх.
Сіла ж вырашыў застацца, а Юда вярнуўся ў Ерузалім.
Юда, слуга Ісуса Хрыста, брат Якуба, пакліканым, асвечаным Богам Айцом і захаваным Ісусам Хрыстом:
І Юда Макабэй з маладосці сваёй дужы мужнасцю, будзе для вас кіраўніком войска; і ён будзе ваяваць з народамі.
І замясціў яго сын яго — Юда, які зваўся Макабэй.
І даведаўся аб гэтым Юда, і выступіў супраць яго; і перамог яго, і забіў, і многія загінулі, пакалечаныя, і іншыя паўцякалі.
І яны забралі здабычу іх, і меч Апалонія забраў Юда; і ён ваяваў ім усё жыццё сваё.
І Сэрон, кіраўнік сірыйскага войска, пачуў, што Юда сабраў сход і сазваў да сябе людзей верных, каб ісці ваяваць,
І наблізіўся аж да ўзгорка Бэтарон, і супраць яго выйшаў Юда з малой дружынай.
Юда сказаў: «Лёгка могуць быць адданыя многія ў рукі нямногіх; і перад небам няма розніцы, многімі вызваліць, ці нямногімі,
І Юда, і браты яго ўбачылі, што памножыліся беды і што войска наблізілася да межаў іх, і даведаліся пра загад цара, каб знішчыць народ зусім, да астатку.
І затым Юда паставіў кіраўнікоў над народам, тысячнікаў, і сотнікаў, і пяцідзесятнікаў, і дзесятнікаў,
І Юда загадаў: «Падперажыцеся і будзьце сынамі моцнымі, і падрыхтуйцеся да раніцы, бо пойдзем змагацца супраць тых народаў, што сабраліся супраць нас, каб знішчыць нас і нашы святыні;
І даведаўся пра гэта Юда, і сам з моцнымі накіраваўся, каб напасці на войска царскае, якое размяшчалася ў Эмаусе,
І на світанні Юда з’явіўся на раўніне з трыма тысячамі чалавек ваяроў; акрамя панцыраў і мечаў не мелі іншай зброі, як хацелі.
І Юда сказаў ваярам, якія былі з ім: «Не бойцеся мноства іх, ды не палохайцеся іх нападзення;
І Юда і войска яго вярнуліся з пагоні за імі;
і сказаў Юда народу: «Не квапцеся на здабычу, бо ідзе вайна супраць нас;
І калі яшчэ гэта гаварыў Юда, з’явілася якаясьці дружына, што сыходзіла з гары.
І Юда вярнуўся, каб забраць здабычу з лагера; і ўзялі многа золата і срэбра, а таксама гіяцынту і пурпуру марскога, дый многа багацця.
І прыбылі ў Ідумею, і ў Бэтсуры паставілі лагер; і Юда з дзесяццю тысячамі ваяроў пайшоў насустрач ім.
А Юда і яго браты сказалі: «Вось, нашы ворагі знішчаны, хадземце ачысцім святыні і нанава аднавім іх».
Тады Юда паставіў ваяроў ваяваць супраць тых, што знаходзіліся ў крэпасці, пакуль не ачысціў святыні.
І вось Юда, і браты яго, і ўся супольнасць Ізраэля рашылі, што дзень пасвячэння ахвярніка будуць з весялосцю і радасцю адзначаць з году ў год восем дзён, пачынаючы ад дваццаць пятага дня месяца Каслеў.
І Юда ваяваў супраць сыноў Эзава ў Ідумеі, у Акрабатане, бо яны абкружалі Ізраэль; і паразіў іх паражэннем страшным, прыціснуў іх і ўзяў з іх здабычу.
Калі ж Юда і народ пачулі гэтыя словы, сабраўся вялікі сход, каб параіцца, як дапамагчы сваім братам, што апынуліся ў бядзе, на якіх тыя нападалі.
І Юда сказаў брату свайму Сімону: «Выберы сабе ваяроў ды ідзі, ды вызвалі сваіх братоў, якія ў Галілеі; я ж і брат мой Ёната пойдзем у Галаад».
І Юда Макабэй і яго брат Ёната пераправіліся праз Ярдан і тры дні ішлі праз пустыню;
І Юда з усім сваім войскам раптам павярнуў сваю дарогу праз пустыню да Басора, і ўзяў горад, і мечам забіў усіх мужчын ды забраў усю здабычу іх, і спаліў яго агнём;
І Юда ўбачыў, што завязаўся бой і гоман з горада падняўся ў неба, як ад труб і гучных крыкаў;
І Юда накіраваўся ў Міцпу, і асадзіў, і здабыў яе. І забіў там усіх мужчын, і ўзяў здабычу яе, і спаліў яе агнём.
І Юда паслаў войска ў разведку, і яны яму паведамілі, кажучы: «Сабраліся да яго ўсе акружаючыя нас пагане, войска дужа вялікае;
і арабаў наняў у дапамогу сабе, і паставілі яны лагер за ручаём, гатовыя выступіць супраць цябе ваяваць». Дык Юда выступіў супраць іх.
І Ціматэй кажа кіраўнікам войска свайго: «Калі Юда і войска яго наблізіцца да ручая, калі першы прыйдзе да нас, не зможам супрацівіцца яму, бо напэўна пераможа нас;
Калі ж Юда наблізіўся да ручая, над яго берагамі паставіў пісараў з народа ды загадаў ім, кажучы: «Не пакідайце ніводнага чалавека, але хай усе ідуць ваяваць».
І Юда сабраў усіх ізраэльцаў, якія былі ў Галаадзе, ад найменшага аж да найбольшага, разам з жонкамі іх, і дзецьмі, і маёмасцю — надта вялікае войска, каб вярнуцца ў зямлю Юдэі.
І жыхары горада замкнуліся і брамы завалілі камянямі. Ды Юда паслаў да іх вестуноў са словамі супакою, кажучы:
Ды Юда загадаў аб’явіць у лагеры, каб кожны ішоў у бой з таго месца, у якім знаходзіцца.
І сабраў Юда астатніх, і падбадзёрваў народ усю дарогу, пакуль не прыбылі ў Юдэйскую зямлю.
І ў той час, калі Юда і Ёната былі ў зямлі Галаад, і яго брат Сімон быў у Галілеі насупраць Пталемеі,
І ваяр Юда, і браты яго праславіліся надта на віду ўсяго Ізраэля ды ўсіх плямёнаў, дзе толькі чулі іх імя;
І Юда і браты яго выйшлі і ваявалі супраць сыноў Эзава ў зямлі, якая знаходзіцца на поўдні. І здабыў Гэброн і ваколіцы яго, і разбурыў умацаванні яго, і вежы вакол яго папаліў.
І Юда павярнуў у Азот, чужую зямлю, і развярнуў іх ахвярнікі, і спаліў агнём статуі багоў іх, і з гарадоў узяў здабычу. І вярнуўся ў юдэйскую зямлю.
І Юда рашыўся знішчыць іх, і склікаў увесь народ, каб зрабіць асаду іх.
І Юда адступіў ад крэпасці і перамясціў лагер да Бэтзахары насупраць царскага лагера.
І Юда са сваім войскам наблізіўся, каб уступіць у бой, ды з царскага войска пала шэсцьсот ваяроў.
І абвінавацілі яны народ перад царом: «Юда разам з братамі сваімі знішчыў усіх прыяцеляў тваіх дый нас выгнаў з зямлі нашай;
І Юда ўбачыў усё ліха, якога дапусціўся Альцым і яго прыхільнікі адносна сыноў Ізраэля, значна большае, чым пагане;
А калі Альцым пераканаўся, што Юда і яго прыхільнікі набралі сілы, і зразумеў, што не можа ім супрацьстаяць, дык вярнуўся да цара і абвінаваціў іх у злачынствах.
І Юда даведаўся, што ён падступна прыйшоў да яго, і спалохаўся яго, і болей не пажадаў бачыць аблічча яго.
і пакляўся з абурэннем, кажучы: «Калі зараз не будзе выдадзены ў рукі мае Юда і войска яго, то спалю гэты дом, калі шчасліва вярнуся». Ды выйшаў з вялікаю злосцю.
І Юда наблізіўся да Гадасы разам з трохтысячным войскам. І Юда маліўся, кажучы:
І Юда даведаўся аб славе рымлян, што яны магутныя і моцныя, і спагадна прымаюць усіх, хто звяртаецца да іх, і хто прыходзіць да іх, з тымі завязваюць дружбу,
Ды Юда выбраў Эўпалема, сына Ёана, сына Акоса, і Язона, сына Элеазара, і паслаў іх у Рым, каб завязаць з імі сяброўства і саюз
«Юда Макабэй і браты яго і народ Юдэйскі паслалі нас да вас заключыць саюз з вамі, і супакой, і каб вы запісалі нас як сваіх саюзнікаў і прыяцеляў».
І Юда паставіў лагер у Эласе з трыма тысячамі адборных ваяроў;
І Юда ўбачыў, што войска яго разбеглася, а бой непазбежны, і ўстрывожылася яго сэрца, бо не меў часу, каб сабраць іх, і ахапіў яго смутак.
І Юда сказаў: «Не выпадае так рабіць, уцякаць перад імі; і калі наш час надышоў, то і памром мужна за братоў нашых, і не прычынім шкоды нашай славе».
І Юда заўважыў, што Бакхід і мацнейшая частка войска знаходзіліся на правым баку, і ўсе смельчакі сабраліся каля яго;
і Юда паў, забіты, і іншыя паўцякалі.
«Ад таго часу, як памёр брат твой Юда, няма падобнага да яго чалавека, які б выступіў супраць ворагаў ды супраць Бакхіда і тых, што з’яўляюцца ворагамі нашага народа;
Тады Юда, брат Ёана, быў паранены. Ёан жа пераследаваў іх, аж пакуль не дайшоў да Цэдрона, які адбудаваў.
Сімон жа, аб’язджаючы гарады краю ды рупячыся аб іх, у Ерыхон прыбыў сам і сыны яго: Мататыя і Юда; было гэта ў сто семдзесят сёмым годзе, у адзінаццатым месяцы, гэта значыць у месяцы Сабат.
Жыхары Ерузаліма і жыхары Юдэі, і старэйшыны, і Юда — Арыстабулу, настаўніку цара Пталемея, які паходзіць з роду намашчоных святароў, ды тым, што ў Егіпце, юдэям — радасці і здароўя.
Падобным жа чынам і Юда сабраў усе тыя кнігі, якія былі параскіданыя з прычыны вайны, што ў нас здарылася, і маем мы іх у сябе.
А Юда Макабэй з дзесяццю іншымі выбраўся ў пустыню і, нібыта дзікія звяры, жыў у гарах са сваімі людзьмі; і харчаваліся травамі, каб толькі не спракудзіцца.
Тым часам Юда Макабэй і тыя, што былі з ім, патаемна прыходзілі ў вёскі, клікалі да сябе сваякоў ды тых, што трымаліся юдаізму, сабралі каля шасці тысяч чалавек.
Калі Юда даведаўся аб такой жудасці, дапушчанай супраць людзей яго народа, аб’явіў пра гэта быўшым з ім ды, прызваўшы Бога як справядлівага суддзю,
І калі завязаўся люты бой, — а ваярам Юды за дапамогай Божай шанцавала, — дык пераможаныя качэўнікі прасіліся, каб Юда падаў ім правую руку, ды абяцалі даць ім пашы і іншым спосабам дапамагаць.
Юда ж, разумеючы, што сапраўды ў многім могуць быць ім карыснымі, згадзіўся заключыць з імі супакой; і, падаўшы правыя рукі, разышліся ў свае палаткі.
Калі ж Ціматэй даведаўся, што падыходзіць Юда, адаслаў жанчын, і дзяцей, і частку лагера, што засталася, на месца, названае Карніён; гэта бо ўмацаванне было непрыступнае, туды было цяжка падняцца з-за цеснаты месца.
Юда ж пусціўся ў пагоню, здабываючы бязбожнікаў, і знішчыў каля трыццаці тысяч чалавек.
А Юда адправіўся на Карніён і Этэргацыён, дзе забіў дваццаць пяць тысяч чалавек.
Калі, аднак, тыя, што былі з Эздрынам, даволі доўгі час ваявалі ды былі змучаны, Юда прызваў Госпада, Успаможцу і Кіраўніка ў баі,
А Юда, сабраўшы войска, прыйшоў у горад Адолу, і як падышоў сёмы дзень, паводле звычаю ачысціліся і ў тым жа месцы адсвяткавалі суботу.
потым звярнуліся да малітвы і малілі, каб тое дапушчанае было цалкам забытае. А наймужнейшы Юда напомніў народу, каб сцераглі сябе ад граху, маючы перад вачамі тое, што сталася дзеля граху тых, што пагінулі.
Калі даведаўся аб гэтым Юда, паведаміў народу, каб дзень і ноч прызывалі Госпада, каб Ён, як раней, так і цяпер дапамог тым, бо яны маюць быць пазбаўлены закону, і бацькаўшчыны, і святыні;
Такім чынам, калі ўсе аднадушна споўнілі гэта і на каленях умольвалі міласэрнага Госпада з плачам і ў постах тры дні без перапынку, тады Юда падбадзёрыў іх і загадаў ім быць на месцы.
А Юда тым, што былі ў крэпасці, пасылаў усё патрэбнае.
на што ён адказаў: «Тыя паміж юдэяў, што называюцца асідэйцы, якіх узначальвае Юда Макабэй, узбуджаюць войны і выклікаюць неспакой, і не даюць царству жыць у супакоі.
бо пакуль застаецца Юда, не можа быць спакойна».
Юда ў прыдатных месцах паставіў узброеных ваяроў, каб былі гатовы на выпадак, калі з боку непрыяцеляў часам нечакана адбудзецца штосьці дрэннае; і правялі яны адпаведныя перамовы.
Калі той даведаўся, што Юда адважна перавысіў яго хітрасцю, прыйшоў у самы вялікі і святы храм — святыню — тады, калі святары складалі звычайныя ахвяры ды загадаў выдаць яму гэтага чалавека.
