Вы ж малíцеся так: Ойча наш, Які на нябёсах! няхай свяцíцца імя́ Тваё;
Тым часам, далей прамаўля́ючы, Іісус сказаў: сла́ўлю Цябе, Ойча, Госпадзі неба і зямлі, што Ты ўтаíў гэта ад мудрых і разумных і адкры́ў гэта дзе́цям.
Так, Ойча! бо такою было́ Твая добрая воля.
І, адышоўшы крыху́, прыпаў тварам Сваім да зямлі, маліўся і казаў: Ойча Мой! калі магчыма, няхай абміне́ Мяне чаша гэтая; але не як Я хачу, а як Ты.
І зноў, другі раз адышоўшы, маліўся, ка́жучы: Ойча Мой! калі не можа чаша гэтая абміну́ць Мяне, каб Мне не піць яе, няхай будзе воля Твая.
і гаварыў: Авва Ойча! усё магчыма Табе; пранясі чашу гэтую міма Мяне, але не чаго Я хачу, а чаго Ты.
У той час узра́даваўся духам Іісус і сказаў: сла́ўлю Цябе, Ойча, Госпадзі неба і зямлі, што Ты ўтаíў гэта ад му́дрых і разумных і адкрыў гэта малы́м дзе́цям. Так, Ойча! бо гэта было добраўго́дна перад Табою.
Ён жа сказаў ім: калі моліцеся, гаварыце: Ойча наш, Які ў нябёсах! няха́й свяцíцца імя́ Тваё; няха́й пры́йдзе Царства Тваё; няха́й будзе воля Твая як на небе, так і на зямлі;
і, ўсклíкнуўшы, сказаў: ойча Аўраа́ме, змíлуйся нада мною і пашлí Ла́зара, каб ён абмакну́ў канец пальца свайго ў ваду́ і астудзíў язык мой, бо я паку́тую ў полымі гэтым.
Тады сказаў ён: прашу цябе, ойча, пашлí яго ў дом ба́цькі майго,
А той сказаў: не, ойча Аўраа́ме, але калі хто з мёртвых пры́йдзе да іх, пака́юцца.
ка́жучы: Ойча! калі хочаш, пранясí ча́шу гэтую міма Мяне! аднак не Мая воля, а Твая няхай будзе.
Іісус жа казаў: Ойча! дару́й ім, бо яны не ведаюць, што робяць. І, дзе́лячы адзе́жу Яго, кíдалі жэ́рабя.
І, ускры́кнуўшы моцным голасам, Іісус сказаў: Ойча! у ру́кі Твае аддаю́ дух Мой! І, сказаўшы гэта, вы́пусціў дух.
Тады аднялí ка́мень ад пячоры, дзе ляжаў паме́рлы. Іісус жа ўзвёў вочы ўгару́ і сказаў: Ойча, дзякую Табе, што Ты пачуў Мяне;
цяпер душа́ Мая ўстрыво́жана; і што́ Мне сказаць? Ойча, збаў Мяне ад гадзíны гэтай! але дзе́ля гэтага Я прыйшо́ў, на гадзíну гэтую;
Ойча, прасла́ў імя́ Тваё! Прыйшо́ў тады голас з неба: і прасла́віў, і яшчэ прасла́ўлю.
Прамо́віўшы гэта, Іісус узвёў вочы Свае да неба і сказаў: Ойча! прыйшоў час: прасла́ў Сы́на Твайго, каб і Сын Твой прасла́віў Цябе,
і цяпер прасла́ў Мяне Ты, Ойча, у Цябе Само́га той сла́ваю, якую Я меў у Цябе ране́й, чым стаў існава́ць свет.
і Я ўжо не ў свеце, а яны ў свеце, Я ж да Цябе іду́. Ойча Святы́! захава́й іх у імя́ Тваё, тых, каго Ты даў Мне, каб яны былí адно, як і Мы.
няхай усе будуць адно: як Ты, Ойча, ува Мне, і Я ў Табе, так няхай і яны ў Нас будуць адно, каб уве́раваў свет, што Ты пасла́ў Мяне;
Ойча! хачу, каб ты́я, каго Ты даў Мне, там, дзе і Я, былí са Мною, каб яны бачылі славу Маю́, якую Ты даў Мне, бо ўзлюбíў Мяне ране́й заснава́ння све́ту.
Ойча Пра́ведны! і свет Цябе не спазна́ў; а Я Цябе спазна́ў, і яны спазна́лі, што Ты пасла́ў Мяне;
бо вы не прынялí духу рабства, пры якім жылі б зноў у страху, а прынялí Духа ўсынаўле́ння, у Якім усклікаем: «Авва, Ойча!»
А паколькі вы — сыны, то паслаў Бог у сэрцы вашы Духа Сына Свайго, Які ўсклікае: Авва, Ойча!
