І сказаў Бог: «Няхай выдасьць зямля дыхаючую істу подле роду ейнага, статак а паўзуны а жывёлу земную подле роду ейнага». І сталася так.
І ўчыніў Бог жывёлу земную подле роду ейнага, і статак подле роду ягонага, і ўсякага паўзуна зямлі подле роду ягонага. І бачыў Бог, што добра.
І непрыязьньства палажу меж цябе і меж жонкі, і меж семені твайго й семені ейнага; яно будзе мяжджуліць цябе ў галаву, а ты будзеш жыгаліць яго ў пяту».
З птушкі подле роду ейнага, і з статку подле роду ягонага, і з усіх паўзуноў зямлі подле роду іхнага, з усіх па пары ўвыйдуць да цябе, каб засталіся жывыя.
І сказаў Абрам Сорай: «Вось, нявольніца твая ў руццэ тваёй: рабі зь ёю, што добра ў ваччу тваім.» І ўціскала яе Сорай, і яна ўцякла ад віду ейнага.
І сказала Абрагаму: «Выжані гэтую служэбку а сына ейнага, бо не спадзець сыну нявольніцы гэтае із сынам маім, з Ісаком».
І Бог сказаў Абрагаму: «Няхай ня будзе гэта нягодным у ваччу тваім дзеля хлопчыка і дзеля служэбкі свае; усе, што скажа табе Сорра, слухай голасу ейнага; бо ў Ісаку будзе названа табе насеньне.
І пераказаны былі Рэвеццы словы Ісававы, сына ейнага вялікага; і паслала, і гукнула Якава, сына свайго малога, і сказала яму: «Вось, Ісаў, брат твой, цешыцца ўзглядам цябе, што заб’ець цябе.
А Лаван пайшоў стрыгчы статак свой. І ўкрала Рахіль балваны, каторыя былі ў вайца ейнага.
І папытаўся ў людзёў ейнага месца, кажучы: «Ідзе блудніца, каторая была ў Енаім ля дарогі?" І яны сказалі: «Тут ня было блудніцы».
І калі хто пазыча ў бліжняга свайго жывёлу, і яна будзе скалечана або здохне, а гаспадара ейнага ня было пры ёй, то мае заплаціць.
«І гукайце сыном Ізраелявым, і скажыце: кажная людзіна, у каторай будзе цеч ізь цела ейнага, цеч ейная нячыстая.
І во якая будзе нечысьць ейная ў цечы ейнай: як цячэць ізь цела ейнага цеч ейная, і як запыняецца ў целе ейным цеч ейная, — гэта нечысьць ейная.
І калі ў жонкі вельмі цячэць кроў шмат дзён ня ў часе адлучэньня ейнага, альбо калі яна мае цеч звыш адлучэньня свайго, то ўвесь час цечы нечысьці свае, які ў працягу адлучэньня свайго, будзе нячыстая яна.
Кажная пасьцеля, на каторай яна ляжа ўсі дні цечы свае, як пасьцеля адлучэньня ейнага будзе ёй; і кажны знадбень, на каторы яна сядзе, будзе нячысты, як нечысьць адлучэньня ейнага.
І калі якая людзіна з дому Ізраелявага альбо чужнік, што жывець пасярод вас, будзе есьці якую кроў, то зьвярну від Свой на душу таго, што есьць кроў, і выгублю яе з пасярод люду ейнага;
Голасьці жонкі й дачкі ейнае не адкрывай, дачкі сына ейнага і дачкі дачкі ейнае не бяры, каб адкрыць голасьць іх: яны блізкая радня яе; гэта бязульства.
І каторая душа зьвернецца да выгукаючых мерцьвякоў а да знахараў, каб бязульна хадзіць сьледам за імі, то Я зьвярну від Свой на тую душу, і выгублю яе з пасярод люду ейнага.
Калі хто ляжа із жонкаю ў часе жаноцкага ейнага, і адкрые голасьць яе, то ён агаліў вытакі яе, і яна агаліла вытак крыві свае; дык абое яны хай будуць выгублены з пасярод люду свайго.
І ўсялякую душу, што будзе рабіць якое рамяство гэтага самага дня, Я выгублю тую душу з пасярод люду ейнага.
І паляжаў хто зь ёю ляжаньням насеньня, і гэта было ўтоена ад аччу мужа ейнага і схавана, і яна сплюгавіцца, ня будзе на яе сьветкі ані будзе засьпета,
І возьме сьвятар жменю з дару ўспаміну ейнага з хлебнага аброку, і будзе кадзіць на аброчніку, і потым дасьць жонцы выпіць вады.
Гэта ўставы, каторыя расказаў СПАДАР Масею меж мужа й жонкі ягонае, меж айца й дачкі ягонае ў дзявоцтве, у доме айца ейнага.
І расказаў я судзьдзям вашым у тым часе, кажучы: "Слухайце справы меж братоў сваіх і судзіце справядліва меж людзіны й брата ейнага й чужаземца.
То дзеўку хай прывядуць да дзьвярэй дому айца ейнага, і ўкамянуюць яе жыхары места ейнага, і хай памрэць яна; бо яна зрабіла нягоднасьць у Ізраелю, бязуліўшы ў доме айца свайго; і выкарані ліха з пасярод сябе.
Рагаў жа бязулю а дом айца ейнага а ўсіх, каторыя ў яе, пакінуў жывых Ігошуа, і яна жыла сярод Ізраеля дагэтуль; бо яна схавала пасланцоў, каторых пасылаў Ігошуа выглядзець Ерыхон.
І было, як яна мела йсьці, дык яна намовіла яго прасіць у вайца ейнага поля, і яна ісьсела з асла. І сказаў ёй Калеў: «Чаго табе?»
І было, як яна мела ісьці, што яна намовіла яго прасіць у вайца ейнага тое поле, і яна ссунулася з асла. І сказаў ёй Калеў: «Чаго табе?»
І пачуў Бог голас Манояў, і прышоў Ангіл Божы ізноў да жонкі, а яна сядзела ў полю, Маноя ж, мужа ейнага, ня было зь ёю.
І сказалі яму людзі места ейнага на сёмы дзень да заходу сонца: «Што салодшае за мёд, і што дужшае за лява!» Ён сказаў ім: «Калі б вы не аралі на маёй цяліцы, то не адгадалі б мае загадкі».
І казалі Пілішчане: «Хто гэта зрабіў?» І сказалі: «Самсон, зяць Фімнафяніна, бо ўзяў жонку ягоную й аддаў прыяцелю ягонаму». І зышлі Пілішчане, і спалілі цяплом яе й айца ейнага.
І Ганна гукала ў сэрцу сваім, і вусны ейныя толькі краталіся, а голасу ня было чутна ейнага, дык Іль замеў яе за п’яніцу.
І назвала дзецянё: Іхавод, кажучы: «Палонена слава ад Ізраеля» — з узяцьцям скрыні Божае і сьвёкра ейнага й мужа ейнага.
Але ён не хацеў слухаць голасу ейнага, і быў дужшы за яе, і зганьбіў яе, і ляжаў ізь ёю.
І сказаў ён ёй: «Дай імне сына свайго». І ўзяў яго з улоньня ейнага, і ўзьнёс яго на гару, ідзе ён жыў, і палажыў яго на ложак свой,
І быў ён узгадавацелям Гадасы, — яна ж Естэр, — дачкі дзядзькі свайго, бо ня было ў яе айца ані маці. Дзеўка гэта была складная а пазорная. І, па сьмерці айца ейнага а маці ейнае, Мордэхай узяў яе сабе за дачку.
Бо павее вецер на яе, і яе няма, і месца ейнага не пазнаюць.
Аддаль ад яе дарогу сваю і ня бліжся да дзьвярэй дому ейнага,
Торг пераходзячага ля рогу яго, і дарогаю міма дому ейнага йшоў,
Пэўнае да яе сэрца мужа ейнага, і прыбытку ня будзе нястачы.
Уся гарапашнасьць людзіны дзеля роту ейнага, і ўсё ж душа яе не напаўняецца.
Хто — як мудрэц, і хто ведае зьясьненьне рэчаў? Мудрасьць людзіны робе від ейны сьветлым і гарэзасьць віду ейнага мяняецца.
Але калі супоўна паправіце дарогі вашы а ўчынкі вашы; калі верна будзеце тарнаваць суд памеж людзіны й суседа ейнага;
Затым гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: «Дачка Бабілёну — як такаўня, пара малаціць на ёй; яшчэ крыху й настане час жніва ейнага».
«Сыну людзкі! калі зямля ізгрэша перад Імною, ізрадліва ізраджаючы, тады Я выцягну руку Сваю на яе і патрышчу падпору хлеба ейнага, і пашлю галадоў на яе, і выгублю зь яе чалавека й статак.
І вышла цяпло з розкі гальля ейнага, пажэрла плады ейныя, так што няма моцнае розкі на ськіпетру ўлады"». Гэта — галашэньне, і будзе на галашэньне.
Але з атожылы карэньня ейнага паўстане на месца ягонае, каторы прыйдзе з войскам, і ўвыйдзе ў вумацаваньні паўночнага караля, і заладзе зь ім справу, і пераможа яго.
Затым, вось, і Я прынаджу яе, і павяду яе на пустыню, і буду гукаць да сэрца ейнага.
І зьвярнуўся тый Ангіл, што гутарыў з імною, і пабудзіў мяне, як людзіну, каторую будзяць зо сну ейнага.
