І было, перш чымся скончыў ён гукаць, і вось, Рэвека, каторая нарадзілася Вафуелю, сыну Мілчынаму, жонкі Нагоравае, брата Абрагамавага, і жбан ейны на плячу ў яе.
Перш чымся скончыў я гукаць у сэрцу сваім, і во, Рэвека вышла, і жбан ейны на плячу ў яе, і зышла да жарала, і засіліла; і я сказаў ёй: "Дай імне, калі ласка, напіцца!"
Я папытаўся ў яе і сказаў: "Чыя ты дачка?" Яна сказала: "Дачка Вафуелева, сына Нагоравага, каторага нарадзіла яму Мілка". І надзеў я ёй уносьніцу ў нос ейны, і бружлеты на рукі ейныя.
І сказаў брат ейны а маці ейная: «Няхай пабудзе з намі дзеўка дзён колькі або дзесяць, потым выправішся».
А калі айцец ейны станаўко адмаўляецца выдаць яе за яго, няхай адважа срэбла подле вена дзеўцы.
І душа, калі абрачэць дар аброку хлебнага СПАДАРУ, то ценькая мука будзе дар ейны, і ўльлець на яе алівы, і паложа на яе кадзіла;
Дык, як стане ведамы ёй грэх ейны, каторым яна ізграшыла, прывядзець яна на дар казянё-козку бяз гану за грэх свой, каторым яна ізграшыла;
І ўвесь тук ейны адлуча, як адлучаюць тук ад аброкаў супакойных, і спале сьвятар на аброчніку на прыемны пах СПАДАРУ; гэтак адзяржыць ласкіўчыненьне яму сьвятар, і даравана будзе яму.
І ўвесь тук ейны адлуча, як адлучаюць тук авечкі з аброкаў супакойных, і спале іх сьвятар на аброчніку на агняны аброк СПАДАРУ; і адзяржыць яму сьвятар ласкіўчыненьне за грэх, каторым ён ізграшыў, і даравана будзе яму.
Дык хай прывядзець тый муж жонку сваю да сьвятара, і прынясець дар ейны за яе дзясятую часьць ефы ячнае мукі; але ня ўзьлівае на яе алівы, і не кладзець кадзіла, бо гэта аброк завісьці, аброк успаміну, прыпамінаючы бяспраўе.
І як дасьць напіцца вады, і будзе, калі яна нячыстая й зрабіла выступ супроці мужа свайго, увыйдзе ў яе гаркая кляцьбяная вада на гарчыню ёй, і апохне жывот ейны, і ападуць лядзьве ейныя, і будзе гэтая жонка кляцьбою сярод народу свайго.
І сказаў СПАДАР Масею: «Калі б ацец ейны плюнуў ёй у від, то ці ня мела б яна сароміцца сем дзён? Дык хай будзе яна замкнёна на сем дзён вонках табару, а потым ізноў уведзена будзе».
«Вазьмі посах і зьбяры збор, ты а Аарон, брат твой, і кажыце скале на ачох іх, і яна дасьць воды свае: і ты вывядзеш ім ваду із скалы, і дасі піць грамадзе, і напоіш статак ейны».
І падняў Масей руку сваю, і ўдырыў у скалу посахам сваім двойчы, і вышла шмат вады, і піла грамада й статак ейны.
І пачуе ацец абятніцу ейную й зарок ейны, каторым яна заракла душу сваю, і прамоўча ёй айцец ейны, то збудуцца ўсі абятніцы ейныя і ўсі зарокі, каторымі яна заракла душу сваю, збудуцца.
А калі забароне ёй ацец ейны таго дня, каторага пачуў, то ўсі абятніцы ейныя й зарокі, каторымі яна заракла душу сваю, ня збудуцца, і СПАДАР даруе ёй, бо забараніў ёй ацец ейны.
І пачуе муж ейны, і прамоўча ёй таго дня, каторага ён чуў, то збудуцца абятніцы ейныя й зарокі ейныя, каторымі яна заракла душу сваю, збудуцца.
А калі муж ейны таго дня, каторага пачуў, забароне ёй, дык узруша абятніцу ейную, каторая на ёй, і шпаркое слова вуснаў ейных, каторым яна заракла душу сваю, і СПАДАР даруе ёй.
І муж ейны чуў, І прамоўчыў ёй праз тое, і не забараніў ёй, то збудуцца ўсі абятніцы, і кажны зарок, каторым яна заракла душу сваю, збудзецца.
Каліж муж ейны чыста ўзрушыў іх таго дня, каторага чуў, то ўсе, што вышла з вуснаў ейных што да абятніцаў ейных, і зарок душы яе ня збудзецца; муж ейны ўзрушыў іх, і СПАДАР даруе ёй.
Кажную абятніцу й кажнае з прысягаю абавязаньне, дзеля марэньня душы, муж ейны можа пацьвердзіць і муж ейны можа ўзрушыць.
І калі чыста прамоўчыў муж ейны ёй дзень у дзень, то ён пацьвердзіў усі абятніцы ейныя або ўсі зарокі ейныя, каторыя на ёй, ён пацьвердзіў іх, бо ён прамоўчыў ёй у дзень, як чуў гэта.
Калі браты жывуць разам, і адзін ізь іх памрэць, а сына няма ў яго, то жонка памерлага ня мае выходзіць вонкі за чалавека чужога, але дзевер ейны мае ўвыйсьці да яе а ўзяць яе сабе за жонку а жыць ізь ёю, як дзевер.
І спусьціла яна іх на паварозе пераз акно, бо дом ейны быў у месцкай сьцяне, і ў сьцяне яна жыла;
І было за колькі дзён, у часе жніва пшонкі, і даведаўся Самсон да жонкі свае з казянём, і сказаў: «Увыйду да жонкі свае ў пакой ейны»; і ня даў яму айцец ейны ўвыйсьці.
І сказаў айцец ейны: «Я з пэўнасьцяй сказаў, што ты напэўна зьненавідзіў яе, і я аддаў яе прыяцелю твайму. Ці меншая сястра ейная не харошшая за яе; хай яна будзе табе замест яе».
І ўстаў муж ейны, і пайшоў да яе, каб гукаць да сэрца яе і зьвярнуць яе. І дзяцюк ягоны зь ім, і пара аслоў. Яна ўвяла яго да дому айца свайго. І абачыў яго айцец маладзіцы, і ўзрадаваўся, і вышаў наўпярэймы яму,
І прышла жонка сьвітаньням, і павалілася ля ўходу дому таго чалавека, у каторага быў спадар ейны, і ляжала аж да сьвету.
І ўстаў спадар ейны нараніцы, і адчыніў дзьверы дому, і вышаў, каб ісьці ў дарогу сваю: і во, мамошка ягоная ўпала ля ўходу дому, і рукі ейныя на парозе.
І сказаў ёй Елкана, муж ейны: «Ганна! чаму ты плачаш, і чаму не ясі, і чаму блага сэрцу твайму? Ці ня лепшы я табе за дзесяцёх сыноў?»
Яна сказала: «Хай прыдбае нявольніца твая ласку ў ваччу тваім!» І пайшла тая жонка ў дарогу сваю, і ела, і від ейны ня быў ужо, як уперад. І ўсталі яны нараніцы, і пакланіліся перад СПАДАРОМ, і зьвярнуліся, і прышлі да дому свайго, да Рамы.
І сказаў ёй Елкана, муж ейны: «Рабі, што добра ў ваччу тваім; заставайся, пакуль не адвучыш яго; адно хай зацьвердзе СПАДАР слова Свае». І засталася жонка, і саіла сына свайго, пакуль не адвучыла яго.
Пайшоў ізь ёю й муж ейны, ідучы й плачучы па ёй, аж да Багурыму; і сказаў яму Аўнір: «Ідзі назад». І ён зьвярнуўся.
І пачула жонка Урынава, што памер Ура, муж ейны, і плакала па спадару сваім.
І сказаў ёй Аўсалом, брат ейны: «Ці не Амнон, брат твой, быў з табою? — але цяпер, сястра мая, маўчы; ён — брат твой; не працінайся ў сэрцу сваім праз гэты ўчынак». І сядзела Тамара, і была апушчанай у доме Аўсалома, брата свайго.
І пайшла яна, і зрабіла так, як сказаў Ільля; і ела яна а ён а дом ейны дні.
І сказаў ён: «А што ж зрабіць ёй?» І сказаў Ґігаз: «Ды вось, сына няма ў яе, а муж ейны стары».
І ўстала тая жонка, і ўчыніла подле слова чалавека Божага; і пайшла яна а дом ейны, і жыла ў зямлі Пілісцкай сем год.
І прымеж тога, як ён павядаў каралю, як тый ажывіў памерлага, і вось, жонка, каторай сына ажывіў ён, маліла дому свайго й поля свайго ў караля. І сказаў Ґігаз: «Спадару мой, каролю, гэта тая самая жонка й тый самы сын ейны, каторага ажывіў Елісэй».
І як Афаля, маці Агазіна, абачыла, што сын ейны памер, устала й выгубіла ўсе каралеўскае насеньне.
Бо Афаля, маці Агазіна, абачыўшы, што памер сын ейны, устала й выгубіла ўсе каралеўскае насеньне дому Юдзінага.
Бо сьхінаецца да сьмерці дом ейны, сьцежкі ейныя — да сьценяў сьмерці;
Дом ейны — дарогі шэолю, да пакояў сьмерці зводзячыя.
Сэрца людзіны абдумае дарогу сваю, але СПАДАР кіруе сіг ейны.
З пладоў вуснаў людзіны насыціцца жывот ейны: прыбыткам вуснаў сваіх ён насыціцца.
Цеме, што тавар ейны добры; ня гасьне ночы сьветач ейны.
Не баіцца сьнегу ля дому свайго, бо ўвесь дом ейны апранены падвойна.
Ведамны ля брамаў муж ейны, як сядзіць із старцамі зямлі.
Устаюць дзеці ейныя і завуць яе шчасьліваю; устаець муж ейны і хвале яе.
Хто — як мудрэц, і хто ведае зьясьненьне рэчаў? Мудрасьць людзіны робе від ейны сьветлым і гарэзасьць віду ейнага мяняецца.
Ночы ані ўдзень ня згасьне; навекі будзе падыймацца дым ейны; ад пакаленьня аж да пакаленьня будзе запусьцелаю: ніхто на векі вякоў ня будзе праходзіць па ёй.
Увесь люд ейны ўздыхае, яны шукаюць хлеба, аддалі любовыя рэчы свае за еміну, каб ажывіць душу. «Глянь, СПАДАРУ, і прыгледзься, бо я стала зьняважанаю».
Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: «Гля, я даю зямлю Ягіпецкую Невухаднецару, каралю Бабілёнскаму, і ён панясець багацьце ейнае, і аглабае, і здабудзе здабытак ейны, і гэта будзе заплатаю войску ягонаму.
І цела ейнае — як бэрыл, і від ейны — як выгляд маланьні і вочы ейныя — як полымя цяпла, і цэўі ейныя, і ногі ейныя — колеру палерававае бронзы, і гук словаў ейных — як гук множасьці.
І цяпер адкрыю сорам ейны на ачох палюбоўнікаў ейных, і ніхто ня вывальне яе з рукі Мае.
І зажадаюць палёў, і забіраюць іх усілствам, і дамоў — і адбіраюць іх; яны ўціскаюць людзіну а дом ейны, людзіну а спадак ейны.
