І сказаў СПАДАР: «Ня будзе Дух Мой трываць у людзіне вечна ў ваблудах ейных; бо яна цела; і будуць дні ейныя сто дваццаць год».
І адчыніў Бог вочы ейныя, і яна абачыла студню з вадою, і пайшла, і напоўніла мех вады, і дала піць дзецяняці.
І было, як вярблюды напіліся, і ўзяў чалавек тый уносьніцу залатую паў сыкля вагою і два бружлеты на рукі ейныя, дзесяць сыкляў золата вага іх;
Я папытаўся ў яе і сказаў: "Чыя ты дачка?" Яна сказала: "Дачка Вафуелева, сына Нагоравага, каторага нарадзіла яму Мілка". І надзеў я ёй уносьніцу ў нос ейны, і бружлеты на рукі ейныя.
І ўстала Рэвека а дзеўкі ейныя, і, усьсеўшы на вярблюды, выправіліся за тым чалавекам. І ўзяў слуга Рэвеку, і пайшоў.
І споўніліся дні ейныя радзіць: і вось, блізьняты ў жываце ейным.
І пастанавіў нявольніцы а дзеці іхныя першымі, а Лію а дзеці ейныя за імі, а Рахіль а Язэпа за імі.
І дабліжылася таксама Лія а дзеці ейныя, і пакланіліся. А потым дабліжыліся Язэп а Рахіль, і пакланіліся.
І зышла дачка Фараонава мыцца ў раццэ, а дзеўкі ейныя хадзілі ля ракі. І яна абачыла каробку сярод трысьніку, і паслала служэбку сваю ўзяць яе.
І сказаў Масею: «Я цесьць твой, Ітро, прышоў да цябе, і жонка твая, і два сыны ейныя зь ёю».
Калі гаспадар ягоны даў яму жонку, і яна нарадзіла яму сыноў альбо дачкі, то жонка а дзеці ейныя няхай будуць гаспадару ейнаму, а ён выйдзе адзін.
Усе судзьдзе вітальні на ўсялякую службу ў ёй і ўсі калкі ейныя, і ўсі калкі панадворку — зь медзі.
І як дасьць напіцца вады, і будзе, калі яна нячыстая й зрабіла выступ супроці мужа свайго, увыйдзе ў яе гаркая кляцьбяная вада на гарчыню ёй, і апохне жывот ейны, і ападуць лядзьве ейныя, і будзе гэтая жонка кляцьбою сярод народу свайго.
І пачуе ацец абятніцу ейную й зарок ейны, каторым яна заракла душу сваю, і прамоўча ёй айцец ейны, то збудуцца ўсі абятніцы ейныя і ўсі зарокі, каторымі яна заракла душу сваю, збудуцца.
А калі забароне ёй ацец ейны таго дня, каторага пачуў, то ўсі абятніцы ейныя й зарокі, каторымі яна заракла душу сваю, ня збудуцца, і СПАДАР даруе ёй, бо забараніў ёй ацец ейны.
І пачуе муж ейны, і прамоўча ёй таго дня, каторага ён чуў, то збудуцца абятніцы ейныя й зарокі ейныя, каторымі яна заракла душу сваю, збудуцца.
І калі чыста прамоўчыў муж ейны ёй дзень у дзень, то ён пацьвердзіў усі абятніцы ейныя або ўсі зарокі ейныя, каторыя на ёй, ён пацьвердзіў іх, бо ён прамоўчыў ёй у дзень, як чуў гэта.
Ён сказаў: «Ідзі»; і адпусьціў яе на два месяцы. І пайшла яна а таварышкі ейныя, і плакала па дзявоцтве сваім у горах.
І ўстаў спадар ейны нараніцы, і адчыніў дзьверы дому, і вышаў, каб ісьці ў дарогу сваю: і во, мамошка ягоная ўпала ля ўходу дому, і рукі ейныя на парозе.
І Ганна гукала ў сэрцу сваім, і вусны ейныя толькі краталіся, а голасу ня было чутна ейнага, дык Іль замеў яе за п’яніцу.
І нявестка ягоная, жонка Фінегасава, была цяжарная ўжо блізка раджэньня. І як учула яна ведамку праз узяцьця скрыні Божае і празь сьмерць сьвёкра свайго а мужа свайго, то ўклякла й нарадзіла, бо схапілі яе болі ейныя.
І прыйдзеш да караля, і будзеш гукаць яму подле гэтага слова. І Ёаў улажыў словы ў вусны ейныя.
І зьясьніў ёй Салямон усі словы ейныя, і ня было нічога няведамнага каралю, чаго б ён не зьясьніў ёй.
І кароль Салямон даў караліцы ўсе, чаго яна зычыла й чага прасіла, звыш тога, чым падараваў яе кароль Салямон пакаралеўску. І ад’ехала яна, і паехала назад да зямлі свае, яна а ўсі слугі ейныя.
І таксама ў Маахі, маці свае, нават, у яе, ён адняў тытул караліцы за тое, што яна зрабіла балван у гаю. І Аса пасек балваны ейныя, і спаліў ля цур’я Кідрону.
І як абачыў Ёрам Егу, то сказаў: «Ці мір Егу?» І сказаў: «Што за мір, пакуль бязулства маці твае Езэвелі і чысьленыя чары ейныя?»
І Калеў Гэцронёнак нарадзіў ад Азувы, жонкі свае, і ад Ерофы, гэта сыны ейныя: Ешэр а Шоваў а Ардон.
І зьясьніў Салямон ёй усі словы ейныя, і не знайшлося нічагусенькі няведамага Салямону, чаго не зьясьніў бы ён ёй.
Кароль жа Салямон падараваў караліцу Шэўскую ўсім, чаго яна зычыла і чаго яна прасіла, апрача такіх рэчаў, якія яна прывезла каралю. І яна выправілася, паехала да зямлі свае, яна а служцы ейныя.
І ўпадабаў гэтую дзеўку ён, і прыдбала ў яго ласку, і ён пабарзьдзіў выдаць ёй чысьцячыя масьці і дзелі ейныя, і прызначаных сем дзевак даць ёй із дому каралеўскага; і перамясьціў яе а дзеўкі ейныя на лепшае месца жаноцкага дому.
І прышлі служэбкі Естэрыны і легчанцы ейныя, і азнаймілі ёй, і надта забалела караліцы. І паслала адзецьці, каб Мордэхай адзеў іх і зьняў ізь сябе зрэб’е свае; але ён ня прыняў.
Бо вочы Ягоныя над дарогамі людзіны, і Ён бача ўсі сігні ейныя.
У вышываных уборах яе прыводзяць да Караля; за ёю дзяўчаты, таварышкі ейныя, прыводзяць да Цябе;
Людзіна — як трава, дні ейныя; як кветка палявая, так яна квіціць;
Бо сьхінаецца да сьмерці дом ейны, сьцежкі ейныя — да сьценяў сьмерці;
Дарогі ейныя — дарогі прыемнасьці, і ўсі сьцежкі ейныя — супакой;
Ногі ейныя зыходзяць да сьмерці, і ступы хапаюцца за шэоль.
Дарогу жыцьця калі зважыш, то абачыш блудныя сьцежкі ейныя, і ты іх не пазнаеш.
Галасьлівая а ўпорлівая; ногі ейныя ня стыкаюцца ў доме ейным:
Хай ня сьхінаецца на дарогі ейныя сэрца твае, ня блудзі па сьцежках ейных;
А ён ня ведае, што там сьцені сьмерці і ў глыбі — пазваныя ейныя.
Устаюць дзеці ейныя і завуць яе шчасьліваю; устаець муж ейны і хвале яе.
Дайце ёй з пладоў рук ейных, і няхай учынкі ейныя ўхваляць яе ля брамаў.
І знаходжу я, што гарчэйшая за сьмерць жонка, каторай сэрца пасадкі а сеткі, рукі ейныя, як зялезьзе; каторага падабае Бог, тый уцячэць ад яе, але грэшніка ўхопе яна.
Таго дня аберне людзіна пагляд да Стварыцеля свайго, і вочы ейныя Сьвятога Ізраелявага абачаць.
І не аберне пагляду да аброчнікаў работы рук сваіх, і на тога, што зрабілі палцы ейныя, ня будзе глядзець ані на гаі альбо на сонечныя абразы».
Ідзіце на яе з канца, адамкніце сьвірны ейныя, тапчыце яе, як стагі, і зьнішчыце яе, хай ня будзе ў яе астачы.
Забіце ўсі валы ейныя, няхай яны йдуць на зарэз; бяда ім! бо прышоў дзень іхны, пара даведаньня да іх.
Затым, гля, настануць дні, што Я даведаюся да балваноў бабілёнскіх, і ўся зямля засароміцца, і ўсі раненыя ейныя загінуць сярод яе.
Яна плачма плача ночы, і сьлёзы ейныя на шчоках у яе. Нямаш пацяшыцеля ёй з памеж усіх, што любілі яе; усі прыяцелі ейныя ізрадзілі яе, сталі непрыяцельмі яе.
Юдэя ўзята ў палон з прычыны гора й вялікае няволі, жывець меж народаў, не знаходзе супакою; усі перасьледаваньнікі ейныя насьпелі яе ў цесных праходах.
І адышла ад дачкі Сыёну ўся харашыня ейная; князі ейныя сталі як алені, што не знаходзяць пашы, і пашлі бязь сілы сьпераду гонячага.
Праціўнік выцягнуў руку сваю на ўсі любовыя рэчы ейныя, яна бачыла, што пагане ўвыйшлі ў сьвятыню, праз каторых Ты расказаў, каб яны ня ўходзілі на збор Твой.
Запалі ў зямлю брамы яе; Ён зьнішчыў а паламіў завалы іх; кароль а князі ейныя меж народаў: няма Права; прарокі ейныя таксама не адзержуюць відзені ад СПАДАРА.
Назарэі ейныя былі чыстшыя за сьнег, бельшыя за малако, харошшыя за рубіны; выгляд іх — шафіры складам сваім.
Сястра твая вялікая — Самара, яна а дачкі ейныя, што жывець налева ад цябе; а малодшая сястра твая, што жывець направа ад цябе, — Содома а дачкі ейныя.
Жыў Я, — агалашае Спадар СПАДАР, — Содома, сястра твая, не рабіла, яна ані дачкі ейныя, як рабіла ты, ты а дачкі твае.
Як сёстры твае, Содома а дачкі ейныя, зьвернуцце да свайго пярэдняга стану, і Самара а дачкі ейныя зьвернуцца да свайго пярэдняга стану, тады ты а дачкі твае зьвернецеся да свайго пярэдняга стану.
І вышла цяпло з розкі гальля ейнага, пажэрла плады ейныя, так што няма моцнае розкі на ськіпетру ўлады"». Гэта — галашэньне, і будзе на галашэньне.
Сьвятарове ейныя ўзрушылі права Мае й збудзенілі сьвятасьці Мае, не адрозьнююць сьвятога ад будзеннага й не паказавалі розьніцы меж нячыстага й чыстага, і хавалі вочы свае ад сыботаў Маіх, і Я збудзенены сярод іх.
Князі ейныя сярод яе, як ваўкі, здабытак разрываючыя, каб разьліваць кроў, губіць душы, прыдбаваць непасьцівую карысьць.
І прарокі ейныя мазалі іх нямернаю вапеннаю рашчынаю, бачачы марнасьць і вяшчуючы ману ім, кажучы: "Гэтак кажа Спадар СПАДАР", як СПАДАР не казаў.
І бязулства свайго зь Ягіпцянмі не пакінула яна, бо ў маладосьці яе яны ляжалі зь ёю, і зьмялі дзявушчыя пелькі ейныя, і вылілі сваё бязулства на ёй.
Яны адкрылі голасьць ейную, сыноў ейных і дачкі ейныя ўзялі, а яе забілі мячом. І яна адзяржала благое імя меж жанок, бо яны суд над ёй.
І напоўню горы ейныя забітымі ейнымі: на ўзгорках тваіх, і на далінах тваіх, і ў цур’ёх тваіх будуць валіцца ў іх забітыя мячом.
І ўзьняў я вочы свае, і глядзеў, і ўвідзеў, і вось, людзіна, адзеўшыся ў ляньніну, і сьцёгны ейныя паперазаныя шчырым золатам із Уфазу.
І цела ейнае — як бэрыл, і від ейны — як выгляд маланьні і вочы ейныя — як полымя цяпла, і цэўі ейныя, і ногі ейныя — колеру палерававае бронзы, і гук словаў ейных — як гук множасьці.
І ў канцу год яны пасваячацца, бо дачка паўднявога караля прыйдзе да караля паўночнага зрабіць паправу; але яна не адзяржыць сілы ў руццэ, і ён ня вытрывае ані цаўё ягонае, але яна будзе выдана, і прыданыя ейныя, і тый, каторага яна нарадзіла, і тый, што сіліў яе тых часоў.
І спыню ўсю весялосьць ейную, сьвяты ейныя, маладзікі ейныя а сыботы ейныя а ўсі ўрочыстыя поры ейныя.
І спустошу віны ейныя а фіґі ейныя, праз каторыя яна кажа: "Гэта заплата мая, што далі імне палюбоўнікі мае"; а Я абярну іх у лес, і зьвяры палявыя зьядуць іх.
Бо раны ейныя невылячальныя, бо прышло аж да Юды, дасьпела аж да брамы люду Майго, аж да Ерузаліму.
Бо сын ганьбе айца, дачка паўстаець супроці маці свае, нявестка супроці сьвякрыві свае: непрыяцелі людзіне хатнія ейныя.
І пастаноўлена: яна будзе адкрыта ўзьведзена, і служэбкі ейныя будуць стагнаць, як галубы, б’ючы сябе ў грудзі.
