І забралі ўсю маемасьць Содомы а Ґоморы, і ўсю еміну іхную, і адышлі.
І зьбяруць усякую еміну гэтых настаючых добрых год, і няхай назьбіраюць збожжа пад руку Фараонаву на емя ў местах, і няхай хаваюць.
І зьбер ён усякую еміну сямёх год, каторыя былі ў зямлі Ягіпецкай, і разьмясьціў гэта емя па местах; еміну палёў кажнага места, аколіцы ягонае ён памясьціў у сярэдзіне яго.
І як будзе жніво, то давайце пятую часьць Фараону; а чатыры часьці застануцца вам засеяць поле і на еміну вам і тым, што ў дамовах вашых, і на еміну дзецянятам вашым».
Еміну Салямонаву на кажны дзень складалі: трыццаць карцоў мукі пшоннае і шасьцьдзясят карцоў мукі,
І ўраднікі дастаўлялі еміну каралю Салямону а ўсім, што прыходзілі да столу караля Салямона, кажны ў сваім месяцу; яны не дапушчалі нястачы.
Слугі мае зьвязуць іх ізь Лібану аж да мора, і я прыжану іх плытамі морам на месца, каторае ты прызначыш імне, і злажу іх там, і ты возьмеш. Але й ты споўні мае зычаньне, каб дастаўляць еміну маёй дамове».
Пайшоўшы зь Мідзяну, яны прышлі да Парану, і ўзялі із сабою людзёў з Парану, і прышлі да Ягіпту да Фараона, караля Ягіпецкага. Ён даў яму дом, і прызначыў яму еміну, і даў яму зямлю.
Яны далі таксама срэбра муляром а цесьлям, і еміну, і напітак, і аліву Сыдонянам а Тыранам, каб прывезьлі кедравыя дзервы зь Лібану да Яфскага мора, з дазволу Кіра, караля Пэрскага.
І як люды зямлі будуць прывозіць прадаваць у сыботу тавары альбо якую еміну, ня браць у іх у сыботу альбо ў сьвяты дзень; і пакінуць сяўбу сёмага году і кажны доўг.
Гэтага часу я абачыў у Юдэі таўкучых віно ў таўчэльні ў сыботу, і возячых стагі, і накладаючых на аслы; а таксама віно, вінныя ягады а фіґі а ўсялякія цяжары, каторыя прывозілі да Ерузаліму ў сыботні дзень. І перасьцерагаў я іх таго дня пры сьветках, як прадавалі еміну.
Бо гэтым Ён судзе люды, даець еміну ў множасьці.
Дабраслаўлю а дабраслаўлю еміну яго і ўбогіх яго насычу хлебам;
Каторы даець еміну кажнаму целу, бо на векі міласэрдзе Ягонае;
Каб сьвірны нашы поўныя выдалі ўсялякую еміну, авечкі нашы тысячамі а дзясяткамі тысячаў на пастах нашых;
Вочы ўсіх глядзяць із спадзеваю на Цябе, і Ты даеш ім еміну ўпару,
І ты будзеш наракаць наапошку, як высіліш цела свае й еміну сваю,
Гатуе ўлетку хлеб свой, зьбірае ў жніво еміну сваю.
Ты яшчэ пасадзіш віны на гарах самарскіх, саджэньнікі будуць садзіць і есьці як звычайную еміну;
Увесь люд ейны ўздыхае, яны шукаюць хлеба, аддалі любовыя рэчы свае за еміну, каб ажывіць душу. «Глянь, СПАДАРУ, і прыгледзься, бо я стала зьняважанаю».
І еміну Маю, што Я даваў табе, пшонную муку а алей а мёд, каторымі Я жывіў цябе, ты клала перад імі на прыемны пах; і гэтак яно было, — агалашае Спадар СПАДАР. —
