І бачыла жонка, што дзерва добрае да ежы, і што яно прынаднае ачом, і пажаданае тое дзерва дзеля веды; і ўзяла садавіну зь яго а ела; і дала таксама мужу свайму зь ёю, і ён еў.
І сказаў Абрам Сорай: «Вось, нявольніца твая ў руццэ тваёй: рабі зь ёю, што добра ў ваччу тваім.» І ўціскала яе Сорай, і яна ўцякла ад віду ейнага.
І прышоў Якаў з поля ўвечары, і вышла Лія яму напярэймы, і сказала: «Да мяне ўвыйдзеш, бо я напэўна заплаціла за цябе любоўнымі яблыкамі сына свайго». І лёг ён ізь ёю ночы тэй.
І абачыў яе Сыхем, сын Гамора Гэвейца, князя зямлі тае, і ўзяў яе, і ляжаў ізь ёю, і паніжыў яе.
І было, як яна гукала Язэпу што дня, а ён ня слухаў яе легчы каля яе, быць ізь ёю,
І ўзяла Мірыям, прарока, сястра Ааронава, у руку сваю бубён, і вышлі за ёю ўсі жанкі з бубнамі а скокамі.
І сказаў Масею: «Я цесьць твой, Ітро, прышоў да цябе, і жонка твая, і два сыны ейныя зь ёю».
Калі ліхая яна ў ваччу гаспадара свайго, каторы не заручыўся зь ёю, то няхай дазволе выкупіць яе; а чужому народу ня мае ўлады яе прадаць, бо зрадзіў яе.
І калі сыну свайму ён заруча яе, то подле ўставы дачок учыне зь ёю.
Калі б спадмануў хто дзеўку, якая не заручаная, і паляжыць ізь ёю, канечне мае венам узяць яе сабе за жонку.
І зарэзаў усепаленьне, і сыны Ааронавы падалі яму кроў, і ён пакрапіў ёю на аброчнік наўкола.
І зарэжа казла на аброк за грэх за люд, і ўнясець кроў яго за запінаху, і зробе з крывёй яго тое самое, што зрабіў із крывёю цяляці, і пакропе ёю на века і на перад века.
І із жонкаю бліжняга свайго ня дай семені ляжаньня, каб ня плюгавіцца зь ёю.
І зь ніякім статкам не кладзіся, каб гэтым стаць нячыстым; і жонка ня мае станавіцца перад статчынаю, каб злучыцца зь ёю. Гэта зьмяшаньне.
І калі жонка пойдзе да якое статчыны, каб злучыцца зь ёю, то забі жонку й статчыну: сьмерцю памруць, кроў іхная на іх.
Й да сястры свае, дзяўчыны блізкой да сябе, што ня была замужам, зь ёю можа плюгавіцца.
І прыдуць Аарон а сыны ягоныя, як табару надабе крануцца ў дарогу, і спусьцяць запінаху запоны, і накрыюць ёю скрыню сьветчаньня.
І паляжаў хто зь ёю ляжаньням насеньня, і гэта было ўтоена ад аччу мужа ейнага і схавана, і яна сплюгавіцца, ня будзе на яе сьветкі ані будзе засьпета,
Альбо як у мужу пройдзе дух завісьці, і ён будзе завідзець жонку сваю: і ён пастанове жонку перад відам СПАДАРОВЬМ, і ўчыне зь ёю сьвятар усе подле гэтага права.
Або, калі два дні, або месяц, або колькі дзён заставаўся булак над вітальняю, каб прабываць над ёю, то сынове Ізраелявы заставаліся разьлёгшыся табарам і ня краталіся; а як падыймаўся, тады крануліся.
Каторы хадзіў перад вамі дарогаю выглядаць вам месца, ідзе разьлегчыся табарам, ночы ў вагню, каб паказаваць вам дарогу, якой вам ісьці ёю, а ўдзень у булаку.
Ня еж ізь ёю кіслага, сем дзён еж ізь ёю праснакі, хлеб гароты, бо ты хапліва вышаў ізь зямлі Ягіпецкае, каб помнеў дзень выхаду свайго ізь зямлі Ягіпецкае ўсі дні жыцьця свайго.
І накладуць на яго сто срэбра кары, і аддадуць айцу дзеўкі, бо ён пусьціў няславу праз дзеўку ізраельскую; яна ж хай застанецца яго жонкаю, і ён ня можа разьвесьціся зь ёю ўсе жыцьцё свае.
Калі будзе дзеўка дзявушчая заручана мужу, і хто-колечы стрэнецца зь ёю ў месьце, і ляжа зь ёю,
Калі ж хто на полю знойдзе дзеўку заручаную, і, схапіўшы яе, тый чалавек ляжа зь ёю, то хай памрэць адзін мужчына, што ляжаў зь ёю;
Калі ж хто знойдзе дзеўку дзявушчую незаручаную, і схопе яе, і ляжа зь ёю, і засьпеюць іх,
То тый, што ляжаў зь ёю, мае даць айцу дзяўчыны пяцьдзясят срэбра, а яна хай будзе яго жонкаю, бо ён паніжыў яе; ён ня можа разьвесьціся зь ёю ўсе жыцьцё свае.
Калі браты жывуць разам, і адзін ізь іх памрэць, а сына няма ў яго, то жонка памерлага ня мае выходзіць вонкі за чалавека чужога, але дзевер ейны мае ўвыйсьці да яе а ўзяць яе сабе за жонку а жыць ізь ёю, як дзевер.
Із жонкаю заручышся, і другі будзе ляжаць ізь ёю; дом пастановіш, і ня будзеш жыць у ім; вінішча насадзіш, і ня будзеш пратаць ягад яго.
І расказалі люду, кажучы: «Як абачыце скрыню змовы СПАДАРА, Бога свайго, і сьвятароў Левітаў, што нясуць яе, дык вы краніцеся зь месца свайго і йдзіце за ёю.
Каб прабаваць імі Ізраеля, ці будуць яны дзяржацца дарогі СПАДАРОВАЕ і хадзіць ёю, як дзяржаліся бацькі іхныя, ці не».
І пачуў Бог голас Манояў, і прышоў Ангіл Божы ізноў да жонкі, а яна сядзела ў полю, Маноя ж, мужа ейнага, ня было зь ёю.
Знайшоў ён вагкую асьліную шчэляпу, і, выцягнуўшы руку сваю, узяў яе, і паразіў ёю тысяча чалавекаў.
І Фінегас, сын Елеазара Ааронка, стаяў перад ёю тых дзён, — кажучы: «Ці выходзіць імне яшчэ на бітву із сынамі Веняміна, брата майго, ці перастаць?» СПАДАР сказаў: «Узыходзьце, бо заўтра Я аддам яго ў руку тваю».
І вышла яна з тога места, у каторым яна была, і абедзьве нявесткі яе зь ёю. І пайшлі яны дарогаю, каб зьвярнуцца да зямлі Юдэйскае.
І бачачы, што яна станаўко наважыла йсьці зь ёю, перастала гукаць ёй.
І зьвярнулася Наомі, і Рут Моаўлянка, нявестка ейная зь ёю, зьвярнулася з палёў Моаўскіх, і яны прышлі да Бэтлеему на пачатку жніва ячменю.
І пабарзьдзіла, і ўстала Авіґаіла, і ўсьсела на асла, і пяць дзяўчат пайшлі за ёю; і пайшла яна за пасланцамі Давідавымі, і стала жонкаю ягонай.
Пайшоў ізь ёю й муж ейны, ідучы й плачучы па ёй, аж да Багурыму; і сказаў яму Аўнір: «Ідзі назад». І ён зьвярнуўся.
І паслаў Давід пасланцоў, і ўзяў яе, і яна прышла да яго, і ён ляжаў ізь ёю. І яна ачысьцілася ад нечысьці свае, і зьвярнулася да дому свайго.
І зьбер Давід увесь люд, і пайшоў да Раўвы, і ваяваў зь ёю, і ўзяў яе.
Але ён не хацеў слухаць голасу ейнага, і быў дужшы за яе, і зганьбіў яе, і ляжаў ізь ёю.
І гукнуў дзяцюка, слугачага свайго, і сказаў: «Вышліце, калі ласка, гэту ад мяне вон, і засунь дзьверы за ёю».
На ёй быў калярысты хітон, бо ў такі адзяваліся каралеўскія дачкі-дзяўчаты. І вывеў яе слуга вон, і засунуў за ёю дзьверы.
І сказала адна жонка: «О спадару мой! я й гэтая жонка жывем у вадным доме; і я зь ёю нарадзілі ў гэтым доме.
І Вен-Гадад, кароль Арамскі, зьбер усе войска свае, і зь ім былі трыццаць два каралі, і коні і цялежкі, і ўзышоў, аблёг Самару, і ваяваў зь ёю.
І сказала маці малца: «Жыў СПАДАР і жыва душа твая, што не пакіну цябе!» І ён устаў, і пайшоў за ёю.
І быў ён ізь ёю ў доме СПАДАРОВЫМ схаваны шэсьць год, прымеж тога як Афаля гаспадарствавала ў зямлі.
І расказаў Егояда сьвятар сотнікам, пастаноўленым над войскам, і сказаў ім: «Вывядзіце яе за лад; а хто пойдзе за ёю, забівайце мячом», бо, казаў сьвятар: «Хай не памрэць у доме СПАДАРОВЫМ».
І пайшоў Гілка сьвятар а Агікам а Ахбор а Шафан а Асая да Гулды прарокі, жонкі Шамула, сына Тыквы Гаргасёнка, вартаўніка адзецьцяў, — жыла яна ў Ерузаліме на другім баку, — і гутарылі зь ёю.
Тады Егояда сьвятар вывеў вайводцаў сотняў, што былі пастаноўленыя над войскам, і сказаў ім: «Вывядзіце яе з радоў, а хто пойдзе за ёю, хая будзе забіты мячом»; бо сьвятар сказаў: «Не забіце яе ў доме СПАДАРОВЫМ».
І пайшоў Гілка й тыя, што ад караля, да Гульды прарокі, жонкі Шалумовае, сына Токафа Гасранка, вартаўніка адзецьцяў, — а жыла яна ў другой часьці Ерузаліму, — і гукалі зь ёю праз гэта.
І кажны дзень Мордэхай прыходзіў аж да панадворку жаноцкага дому, каб даведацца, як маецца Естэр, і што робяць ізь ёю.
У вышываных уборах яе прыводзяць да Караля; за ёю дзяўчаты, таварышкі ейныя, прыводзяць да Цябе;
Гэта брама СПАДАРОВА; справядлівыя ўвыйдуць ёю.
Ману ненавіджу а грэбую ёю, але права Твае люблю.
Ён якга йдзець за ёю, як вол ідзець на зарэз, альбо як дурны ў зялезьзю на кару,
Бо шмат каго, раніўшы, паваліла яна, і ўсі моцныя забітыя ёю.
Бо лепшая мудрасьць за рубіны, і ўсе жаданае не зраўнуецца зь ёю.
Як дарогі людзіны падабае СПАДАР, Ён годзе зь ёю нават непрыяцеляў ейных.
Бачыў я дзейнасьць, каторую даў Бог сыном людзкім, каб яны спраўляліся зь ёю.
Ці можа сякіра хваліцца перад тым, хто сячэць ёю? Ці можа піла гардзіцца перад тым, хто пілуе ёю? Як бы пруток пачаў махаць над тым, хто падыймае яго! як бы кій падыймае сябе, бы ня будучы дзервам!
І змова ваша ізь сьмерцяй будзе зьнішчана, і згода ваша із шэолям ня ўстоіцца: як тнучая розка пройдзе, тады вы будзеце патаптаны ёю.
Хай ня стане лішне млявым сэрца вашае, і ня бойцеся дзейкі, што будзе чуваць у зямлі, дзейкі, што прыйдзе аднаго году, і за ёю дзейкі другога году, і ўсілства ў зямлі, дзяржаўца супроці дзяржаўцы.
Як яны йшлі, то йшлі на чатыры свае стараны; ня круціліся, як ішлі, бо да месца, куды зьвернена галава, яны йшлі за ёю; ня круціліся, як ішлі.
І абуру сьцяну, што вы тынкавалі негадзячым мазалам, і рассыплю яе па зямлі, аж поды яе аголяцца, і яна разваліцца, і вы загінеце пад ёю; і даведаецеся, што Я — СПАДАР.
І бязулства свайго зь Ягіпцянмі не пакінула яна, бо ў маладосьці яе яны ляжалі зь ёю, і зьмялі дзявушчыя пелькі ейныя, і вылілі сваё бязулства на ёй.
Як яна адкрыла бязулства сваё й адкрыла голасьць сваю, тады Мая душа зьбезахоцілася ёю, як Мая душа зьбезахоцілася сястрою яе;
Тады Я сказаў застарэлай у чужалостве: "Ці яны будуць бязуліць ізь ёю, і яна зь імі?"
І памераў даўжыню будоўлі супроці аддзеленага току, каторы за ёю, і калідоры яе на адным баку і на другім баку, і было сто локцяў з нутраною сьвятыняю й ґанкамі панадворку.
І сказаў імне СПАДАР: «Брама гэтая будзе заперта, ня будзе адпірацца, і ні водная людзіна ня ўвыйдзе ёю; бо СПАДАР, Бог Ізраеляў, увыйшоў ёю, і затым яна заперта.
Кажучы ім: «Пайдзіце да сяла, што проста перад вамі; і зараз знойдзеце асьліцу прывязаную і асьлянё зь ею; адвязаўшы, прывядзіце да Мяне.
Жонка ў ляку а дрыгоце, ведаючы, што зь ёю сталася, падышла, і пала перад Ім, і сказала ўсю праўду.
І Ён сказаў ім: «Хто адпусьце жонку сваю й ажэніцца з другою, чужаложа зь ёю.
І пачулі суседзі а сваякі ейныя, як Спадар узьвялічыў міласэрдзе над ёй, і цешыліся зь ёю.
І, стаўшы над ёю, Ён зганіў трасцу; і пакінула яе. І яна, якга ўстаўшы, паслугавала ім.
І, абачыўшы яе, Спадар зжаліўся над ёю і сказаў ёй: «Ня плач».
На гэта прышлі вучанікі Ягоныя і дзіваваліся, што Ён гутарыў із жонкаю; ні водзін ізь іх, адылі, не сказаў: "Чаго шукаеш?" альбо: "Чаму гутарыш ізь ёю?"
Затым тады Юдэі, што былі зь ёю ў доме й цешылі яе, бачачы, што Марыя борзда ўстала й вышла, пайшлі за ёй, кажучы: «Яна йдзець да гробу, каб плакаць там».
Ісус жа, як абачыў, што яна плача, і Юдэі, што прышлі зь ёю, плачуць, узрушыўся ў духу і зьнемарасьціўся, і сказаў:
Бо, калі, уцекшы ад брыды сьвету супоўным знацьцём Спадара а Спаса Ісуса Хрыста, ізноў блытаюцца ў ёй і перамагаюцца ёю, дык апошняе становіцца горшае за першае.
І не адно ёю, але хвалімся й атугаю, ведаючы, што атуга вытварае цярплівосьць,
Альбо ня ведаеце, што тый, каторы лучыцца зь бязуляю, ёсьць адно цела зь ёю, бо кажацца: «Двое будуць адно цела».
І жонка, што мае мужа няверніка, і ён згодны жыць ізь ёю, няхай не пакідае яго;
Ёю сьветчаньня дасяглі старавечныя.
Вераю Авель аброк Богу аброк лепшы, чымся Каін; ёю адзяржаў сьветчаньне, што ён справядлівы, Бог пасьветчыў праз дары ягоныя; ёю ён, памершы, яшчэ гукае.
Вераю Ной, перасьцярэжаны Богам празь яшчэ нявідомае, багабойліва прыгатаваў караб да спасеньня дому свайго; ёю засудзіў сьвет і стаў спадкаемцам справядлівасьці, што зь веры.
Вось, Я кіну яе на пасьцелю, а тых, што чужаложаць ізь ёю, у вялікую атугу, хіба што пакаяцца з учынкаў сваіх.
Зь ёю бязулілі каралёве земныя, і віном бязулства ейнага ўпіваліся жыхары зямлі».
Бо віном шалу бязулства свайго напаіла яна ўсі народы; І каралёве земныя бязулілі зь ёю, і купцы земныя забагацелі з моцы раскошы ейнае».
І заплачуць і загалосяць па ёй каралёве земныя, што бязулілі й раскошавалі зь ёю, як абачаць дым ад пажару ейнага,
